اضطراب یک واکنش طبیعی به استرس است و در برخی شرایط می تواند مفید باشد. می تواند ما را نسبت به خطرات آگاه کن. اختلالات اضطرابی با احساسات عادی عصبی یا اضطراب متفاوت است و شامل ترس یا اضطراب بیش از حد است. اختلالات اضطرابی شایع ترین اختلالات روانی است و تقریباً 30 درصد از بزرگسالان را در مقطعی از زندگی خود تحت تأثیر قرار می دهد. اما اختلالات اضطرابی قابل درمان هستند و معمولا درمان های موثر در دسترس هستند. درمان به اکثر افراد کمک می کند تا زندگی طبیعی داشته باشند.
چه وقت اختلال اضطرابی جدی تلقی می‌شود؟
اختلالات اضطرابی می تواند باعث شود افراد سعی کنند از موقعیت هایی که باعث تحریک یا بدتر شدن علائم آنها می شود اجتناب کنند. عملکرد شغلی، کار، مدرسه و روابط شخصی می تواند تحت تأثیر قرار گیرد.
انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد، از جمله اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس، فوبیاهای خاص، آگورافوبیا، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال اضطراب جدایی. درک انواع مختلف اضطراب و اینکه کدام یک را تجربه می‌کنید، می‌تواند به شما بینشی در مورد اینکه چرا چنین احساسی دارید ارائه می‌کند.
انواع اضطراب کدام است؟
اختلال اضطراب فراگیر
اختلال اضطراب فراگیر شامل نگرانی مداوم و بیش از حد است که در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد می کند. این نگرانی و تنش مداوم ممکن است با علائم فیزیکی مانند بی قراری، احساس خستگی یا خستگی آسان، مشکل در تمرکز، تنش عضلانی یا مشکلات خواب همراه باشد. اغلب نگرانی ها روی چیزهای روزمره مانند مسئولیت های شغلی، سلامت خانواده یا مسائل جزئی مانند کارهای خانه، تعمیرات ماشین یا قرار ملاقات ها متمرکز می شود.
برخی از علائم اختلال اضطراب فراگیر عبارتند از:
- همیشه احساس در حاشیه بودن
- همیشه در هر شرایطی به بدترین نتیجه ممکن فکر کنید
- ناتوانی در توقف نگرانی
- مشکلات کنار آمدن با عدم قطعیت
- مشکلات تمرکز
- نگرانی هایی که با خطر واقعی تناسب ندارد
اضطراب پیش بینی کننده:
به احساسات ترسی اشاره دارد که قبل از یک رویداد تجربه می کنید. در حالی که احساس استرس در مورد رویدادهای آینده طبیعی است، اضطراب پیش بینی کننده شامل نگرانی بیش از حد در مورد آینده است.
میزان مشخصی از استرس می تواند سازگار باشد و به انسان کمک کند بهترین عملکرد خود را داشته باشد. وقتی این اضطراب شدید می شود، می تواند ناتوان کننده باشد. این نوع اضطراب ممکن است باعث شود بیش از حد روی پیامدهای نامطلوب متمرکز شوید. همچنین می تواند طولانی مدت و ماندگار باشد.
به جای اینکه درست قبل از یک رویداد کمی عصبی شوید، ممکن است هفته ها یا ماه ها قبل غرق در احساس نگرانی و ترس شوید.
فرد ممکن است این نوع اضطراب را در پاسخ به انواع مختلفی از رویدادها تجربه کند، از جمله:
- رویدادهای اجتماعی
- قرارهای عاشقانه
- جلسات کاری
- ارائه یا مشارکت در سخنرانی عمومی
- مصاحبه های شغلی
- رویدادهای ورزشی
- اجراهای موسیقی
در حالی که ممکن است شامل اضطراب در مورد رویدادهای آینده باشد، می تواند در پاسخ به اتفاقات روزمره نیز رخ دهد. برای مثال، فرد ممکن است در مورد رانندگی به سمت محل کار یا گرفتن قطار دچار اضطراب شود.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
اختلال استرس پس از سانحه می تواند پس از تجربه یک رویداد ناراحت کننده مانند جنگ، حمله، تصادف یا فاجعه رخ دهد.
علائم می تواند شامل دشواری در آرامش، خواب های ناراحت کننده یا بازگشت به گذشته از رویداد، و اجتناب از هر چیزی مرتبط با رویداد باشد.
اختلال وسواس جبری (OCD):
اختلال وسواس فکری عملی زمانی است که فردی افکار و ترس های ناخواسته یا مزاحم مداوم دارد که باعث اضطراب می شود.
آنها ممکن است از مناسک یا رفتارهای تکراری استفاده کنند. به عنوان مثال، ترس از میکروب ها می تواند منجر به شستشوی مداوم شود.
اختلال هراس/ وحشت :
علامت اصلی اختلال پانیک حملات پانیک مکرر است که ترکیبی بسیار زیاد از پریشانی فیزیکی و روانی است. در طول یک حمله، چندین مورد از این علائم به صورت ترکیبی رخ می دهد:
- تپش قلب
- تعریق
- لرزیدن یا لرزش
- احساس تنگی نفس یا احساس خفگی
- درد قفسه سینه
- احساس سرگیجه، سبکی سر یا غش
- احساس خفگی
- بی حسی یا گزگز
- لرز یا گرگرفتگی
- حالت تهوع یا دردهای شکمی
- احساس جدا شدن
- ترس از دست دادن کنترل
- ترس از مردن
از آنجایی که علائم بسیار شدید هستند، بسیاری از افرادی که حمله پانیک را تجربه می کنند ممکن است باور کنند که دچار حمله قلبی یا سایر بیماری های تهدید کننده زندگی شده اند. آنها ممکن است به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه کنند. حملات پانیک ممکن است مورد انتظار باشد، مانند پاسخ به یک جسم ترسناک، یا غیرمنتظره، ظاهراً بدون دلیل رخ دهد. میانگین سن شروع اختلال هراس 20 تا 24 سال است. حملات پانیک ممکن است همراه با سایر اختلالات روانی مانند افسردگی یا PTSD رخ دهد.
فوبیا، فوبیای خاص:
فوبیای خاص ترس مفرط و مداوم از یک شی، موقعیت یا فعالیت خاص است که عموماً مضر نیست. بیماران می دانند که ترس آنها بیش از حد است، اما نمی توانند بر آن غلبه کنند. این ترس‌ها چنان ناراحتی ایجاد می‌کنند که برخی افراد برای اجتناب از آنچه می‌ترسند، نهایت تلاش را می‌کنند. به عنوان مثال می توان به سخنرانی در جمع، ترس از پرواز یا ترس از عنکبوت اشاره کرد.
آگورافوبیا:
آگورافوبیا ترس از قرار گرفتن در موقعیت هایی است که فرار ممکن است دشوار یا شرم آور باشد یا در صورت بروز علائم هراس کمک در دسترس نباشد. ترس با وضعیت واقعی تناسب ندارد و به طور کلی شش ماه یا بیشتر طول می کشد و باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد می شود. فرد مبتلا به آگورافوبیا این ترس را در دو یا چند مورد از موقعیت های زیر تجربه می کند:
- استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی
- بودن در فضاهای باز
- بودن در مکان های بسته
- در صف ایستادن یا در جمع بودن
- بیرون از خانه تنها بودن
فرد فعالانه از موقعیت اجتناب می کند، به یک همراه نیاز دارد یا با ترس یا اضطراب شدید تحمل می کند. آگورافوبیا درمان نشده می تواند آنقدر جدی شود که فرد نتواند خانه را ترک کند. تنها زمانی می توان آگورافوبیا را در فرد تشخیص داد که ترس به شدت ناراحت کننده باشد یا به طور قابل توجهی با فعالیت های عادی روزانه تداخل داشته باشد.
اختلال اضطراب اجتماعی:
یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی(که قبلاً فوبیای اجتماعی نامیده می شد) در مورد خجالت، تحقیر، طرد شدن یا به دیده تحقیر شدن در تعاملات اجتماعی، اضطراب و ناراحتی قابل توجهی دارد. افراد مبتلا به این اختلال سعی می کنند از موقعیت اجتناب کنند یا آن را با اضطراب زیاد تحمل کنند. مثال های رایج ترس شدید از سخنرانی در جمع، ملاقات با افراد جدید یا خوردن/نوشیدن در جمع است. ترس یا اضطراب باعث مشکلاتی در عملکرد روزانه می شود و حداقل شش ماه طول می کشد.
اضطراب موقعیتی
اضطراب موقعیتی نوعی اضطراب است که در شرایط خاصی ایجاد می شود. بسیاری از افراد هر از گاهی این نوع اضطراب را تجربه می کنند. برای مثال، ممکن است در اولین روز کاری جدید یا قبل از یک سخنرانی مهم در محل کار، اضطراب موقعیتی را احساس کنید.
هنگام مواجهه با چیزی که باعث احساس اضطراب موقعیتی می شود، ممکن است طیف وسیعی از علائم را تجربه کنید. به عنوان مثال، ممکن است مشکل خواب یا ناراحتی معده داشته باشید. تنش عضلانی، اسهال، حالت تهوع، تعریق و بی قراری نیز شایع است.
افراد اغلب می توانند با استفاده از تکنیک های آرام سازی مانند تنفس عمیق یا تجسم با این نوع اضطراب مقابله کنند. آمادگی مناسب برای شرایط نیز می تواند مفید باشد.
به عنوان مثال، اگر می‌دانید که در طول یک مصاحبه شغلی آینده مضطرب خواهید بود، تمرین مصاحبه و آمادگی برای پاسخ دادن به سؤالات می‌تواند باعث شود کمتر احساس اضطراب کنید.
اختلال اضطراب جدایی
فرد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی به شدت از جدایی از کسانی که به آنها وابسته است می ترسد یا مضطرب است. این احساس فراتر از حدی است که برای سن فرد مناسب است، ادامه می یابد (حداقل چهار هفته در کودکان و شش ماه در بزرگسالان) و باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد می شود. یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است دائماً نگران از دست دادن نزدیک ترین فرد به خود باشد، ممکن است تمایلی نداشته باشد یا از بیرون رفتن یا خوابیدن در بیرون از خانه یا بدون آن فرد امتناع کند، یا ممکن است کابوس های جدایی را تجربه کند. علائم جسمی پریشانی اغلب در دوران کودکی ایجاد می شود، اما علائم ممکن است تا بزرگسالی نیز وجود داشته باشد.
عوامل خطر
علل اختلالات اضطرابی در حال حاضر ناشناخته است، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل از جمله ژنتیک، محیطی، روانی و رشدی را شامل می شود. اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده ها ایجاد شود، که نشان می دهد ترکیبی از ژن ها و استرس های محیطی می تواند این اختلالات را ایجاد کند.
درمان اضطراب چیست؟
اولین قدم این است که به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که هیچ مشکل جسمی ایجاد کننده علائم نیست. اگر اختلال اضطرابی تشخیص داده شود، یک متخصص سلامت روان می تواند برای یافتن بهترین درمان با شما همکاری کند. متأسفانه بسیاری از افراد مبتلا به این اختلالات به دنبال کمک نیستند. آنها متوجه نمی شوند که بیماری دارند که درمان های موثری برای آن وجود دارد.
اگرچه هر اختلال اضطرابی ویژگی های منحصر به فردی دارد، اما اکثر آنها به دو نوع درمان پاسخ می دهند: روان درمانی یا «گفتار درمانی» و داروها. این درمان ها را می توان به تنهایی یا ترکیبی انجام داد. درمان شناختی رفتاری (CBT)، نوعی از گفتار درمانی، می تواند به فرد کمک کند تا روش متفاوتی از تفکر، واکنش و رفتار را بیاموزد تا به احساس اضطراب کمتر کمک کند. داروها اختلالات اضطرابی را درمان نمی کنند، اما می توانند علائم را به میزان قابل توجهی تسکین دهند. رایج ترین داروهای مورد استفاده داروهای ضد اضطراب (به طور کلی فقط برای مدت کوتاهی تجویز می شوند) و داروهای ضد افسردگی هستند. بتا بلوکرها، که برای بیماری های قلبی استفاده می شوند، گاهی اوقات برای کنترل علائم فیزیکی اضطراب استفاده می شوند.
خودیاری، مقابله و مدیریت:
تعدادی از کارها وجود دارد که افراد برای کمک به مقابله با علائم اختلالات اضطرابی و موثرتر کردن درمان انجام می دهند. تکنیک های مدیریت استرس و مدیتیشن می تواند مفید باشد. گروه‌های حمایتی (حضوری یا آنلاین) می‌توانند فرصتی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و راهبردهای مقابله ای فراهم کنند. یادگیری بیشتر در مورد ویژگی های یک اختلال و کمک به خانواده و دوستان برای درک بهتر این بیماری نیز می تواند مفید باشد. از مصرف کافئین که می تواند علائم را بدتر کند اجتناب کنید و در مورد هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید.
کودکان مبتلا به لالی انتخابی در برخی موقعیت های اجتماعی که از آنها انتظار می رود صحبت کنند، مانند مدرسه، حتی اگر در موقعیت های دیگر صحبت کنند، صحبت نمی کنند. آنها در خانه خود در اطراف اعضای نزدیک خانواده صحبت می کنند، اما اغلب حتی در مقابل دیگران، مانند دوستان نزدیک یا پدربزرگ و مادربزرگ صحبت نمی کنند.
فقدان گفتار ممکن است در ارتباطات اجتماعی اختلال ایجاد کند، اگرچه کودکان مبتلا به این اختلال گاهی اوقات از ابزارهای غیر گفتاری یا غیرکلامی (مانند غرغر کردن، اشاره کردن، نوشتن) استفاده می کنند. فقدان گفتار نیز می تواند عواقب قابل توجهی در مدرسه داشته باشد و منجر به مشکلات تحصیلی و انزوای اجتماعی شود. بسیاری از کودکان مبتلا به لالی انتخابی نیز کمرویی مفرط، ترس از خجالت اجتماعی و اضطراب اجتماعی بالا را تجربه می کنند. با این حال، آنها معمولاً مهارت های زبانی عادی دارند.
لالی انتخابی معمولاً قبل از 5 سالگی شروع می شود، اما ممکن است تا زمانی که کودک وارد مدرسه نشود، به طور رسمی شناسایی نشود. بسیاری از کودکان از لالی انتخابی پیشی خواهند گرفت. برای کودکانی که دارای اختلال اضطراب اجتماعی نیز هستند، لالی انتخابی ممکن است ناپدید شود، اما علائم اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است باقی بماند
پیشنهاد کمپ همسفران راه رهایی:
اضطراب یک مشکل رایج برای بسیاری از افراد است، اما همه اضطراب ها یکسان نیستند. مهم است که نوع اضطرابی که تجربه می کنید را بشناسید تا بتوانید بفهمید که چه چیزی باعث آن می شود.
اگر اضطراب باعث ایجاد اختلال در زندگی شما شده و عملکرد آن را دشوار می کند، با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی اولیه یا یک متخصص سلامت روان صحبت کنید. از آنجایی که اضطراب اغلب با گذشت زمان بدتر می‌شود، اقدام زودهنگام می‌تواند به شما کمک کند تسکین یافته و اثرات مضر آن را بر زندگی‌تان به حداقل برسانید.
مقالات پیشنهادی:
